(…) Katarzyna Łukasik-Patoń
Na tarczy aksamitnej
cyframi wyszywanej
wskazówki toczą spór
W przestrzeni niebanalnej
i kurzem oblepionej
panuje życia król
Wraz z bratem przemijaniem
żegnając dzień tykaniem
rdzą i pleśnią barwią
Poddani krzywym ściegiem
szyją los swój biegiem
i ojcem śmierci zwą
