Mirosław Badura

Foto nr 70

Foto: Łukasz Cyrus

(…) Beata Mendrek

Zadrapałam się. Poczułam lekki ból. Takie lekkie draśnięcie, którego czasem nawet mogłabym nie zauważyć. Nic nie znaczące. Delikatne. Wpisane w codzienność.

Za chwilę już nie pamiętam, już nic nie czuję, nic nie boli. To było tylko chwilowe odczucie, chwila słabości. Malutka, nieważna, już nieistotna. Idę dalej, silniejsza, pewniejsza, że każde takie zranienie buduje, umacnia i dodaje odwagi.

Kolejna rana, kolejny nic nieznaczący ból, kolejny ślad, blizna. Chwila uwagi spowodowana nieuwagą… Nic wielkiego, zwykłość, codzienność. Każdego dnia.

Tylko czemu te łzy płyną bezustannie? Czemu są coraz gęstsze i czarniejsze? Czemu płyną nie zważając na mnie? Przecież to moje łzy. Moje blizny, moje rany… Powinny się mnie słuchać, a nie płynąć swoim życiem… Przecież to moje życie… To chyba moje życie? Chyba, że zapisuję nie swoją czystą kartkę, może ja to nie ja? Jak nie moje łzy…

Foto nr 69

Foto: Arkadiusz Ławrywianiec

(…) Katarzyna Łukasik-Patoń

Niczym Ikar w stronę słońca

Jakbyś w duchu pragnął końca

Pełen pasji i odwagi

Nie zważając na przestrogi

Skaczesz w otchłań wręcz zuchwale

Z werwą niczym morza fale

Uderzają o brzeg skalny

Czy to koniec twój fatalny?

Czy bez skrzydeł na ramionach

Śmierć przechytrzysz czy też skonasz?

Foto nr 68

Foto: Mirosław Badura

(…) Kamil Gajda

Był pochmurny, nudny dzień. Jeden z tych zwyczajnych, niebędący ani częścią weekendu, ani jakiegokolwiek kościelnego święta. Na wąskich alejkach i poboczach dróg rozstawiali swoje wigwamy lokalni handlarze “relikwiami” i “odpustami”. Z drzew, rosnących w regularnych odstępach po obu stronach ulicy, sypały się rudo-brązowe liście, które teraz szeleściły mi pod nogami. Z głębi tego korytarza straganów rozlegał się cichy śpiew kościelnego chóru. To handlarz “świętymi” płytami właśnie zameldował się na stanowisku. Do nabożeństwa jeszcze trzy kwadranse. Miałem czas na kawę i krótki spacer. W jednej z obwoźnych budek kupiłem lurowatą americano i kostkę imbirową, po czym oddaliłem się od jarmarku. Skręciłem w uliczkę, która wydawała mi się najcichsza. Słońce nie wzbiło się jeszcze ponad otaczające ją wysokie kamienice, toteż panowała tam wolno blaknąca ciemność. Moją uwagę przykuła jedyna oświetlona witryna. Złote światło wypełzało na chodnik, dając obietnicę, że w ten chłodny listopadowy poranek znajdę tam odrobinę ciepła. Zbliżyłem się do szyby. Był to niewielki sklep z dewocjonaliami. Niby niewielki, ale przepełniony regałami, dźwigającymi setki, a może i tysiące, przedmiotów kultu. Na najwyższych półkach stał szwadron maryjek. Figurki Matki Boskiej pełnej miłosierdzia, były oświetlone w sposób dodający im majestatyczności, jakby biła od nich święta łuna. Wodząc oczami po obliczach najświętszych panienek, natknąłem się na taką, która zdawała się patrzeć na mnie wzrokiem pełnym współczucia. Odruchowo się przeżegnałem. Nie potrafiłem jednak oderwać oczu od figury. im dłużej się jej przyglądałem, tym jej porcelanowa twarz sprawiała wrażenie smutniejszej. Niedopitą kawę schowałem za plecami, niczym uczeń z papierosem przyłapany przez nauczycielkę.

– Skąd ten smutek Moja Pani? – zapytałem, nie oczekując odpowiedzi.

Z dziury w starej rynnie, zamocowanej tuż nad witryną, spadła kropla wody i osiadła na szybie. Kropla przesuwała się zygzakowato po szkle, aż zatrzymała się na wysokości policzka figury. Z miejsca, w którym stałem, wyglądało to jakby porcelanowy wizerunek Matki Boskiej uronił łzę. Wtem, z niewidzianego przez witrynę, kantorka wyskoczyła starsza kobieta, która zaczęła energicznie wycierać z kurzu wszystkie dewocjonalia. Wyglądała na właścicielkę, która się spóźniła, i musi teraz nadgonić stracony czas bo lada chwila otwarcie. Kobieta, o słusznej budowie ciała, przeciskała się między regałami, co chwila coś podnosząc i gorączkowo wycierając szmatką, lub własnym fartuchem. Polerowała świeczniki, przecierała ramy obrazów z papieżem, ustawiała w równy rządek butelki na cudowną wodę, w końcu zabrała się za święte figury. No i się stało. Właścicielka odwróciła się niezdarnie i spostrzegła mnie za szybą. Mój niespodziewany widok tak ją wystraszył, że kobieta przyciskając szmatkę do piersi wpadła na posąg Matki Boskiej, w który się zapatrywałem, i trąciła go plecami. Najświętsza Panienka huknęła o podłogę, zamieniając się w porcelanową mozaikę. Kobieta ze zrezygnowaniem spojrzała na mieniące się w świetle lamp pozostałości po figurze, po czym, biorąc głęboki oddech, ruszyła w moją stronę. Otworzyła drzwi i wychyliła się przez nie ostrożnie. Widziałem jak lustruje mnie wzrokiem, a później serdecznie się uśmiecha.

– Pan jest ten nowy? – zapytała, a ja byłem całkowicie zdezorientowany tym pytaniem.

– Tak, chyba tak… a o co konkretnie Pani pyta?

– Proboszcz mówił, że nowy przyjedzie, że kuria Pana przeniosła czy coś tam.

Nie spodziewałem się, że pierwsza osoba, z którą uda mi porozmawiać w tym miejscu, będzie już tyle o mnie wiedziała. Zacząłem się zastanawiać co więcej o mnie wie, przecież nawet się nie przedstawiłem.

– Jest Pani doskonale poinformowana – uśmiechnąłem się do niej chcąc zrobić dobre wrażenie.

Wtedy kobieta oddaliła się i podniosła coś z pomiędzy maryjnych skorup. Potem znów się do mnie zbliżyła, złapała mnie za rękę i wcisnęła do niej różaniec, który kilka chwil wcześniej był opleciony na dłoniach porcelanowej Marii.

– Do zobaczenia na mszy proszę Księdza.

Foto nr 66

Foto: Łukasz Cyrus

(…) Katarzyna Janota

Miałam sen, to była bardzo długa droga, zwężała się. Wszystko było w odcieniach szarości i czerni, ale przy końcu było jakby jaśniej, światło? Zaciekawiło mnie to. Chciałam tam dojść, jak najszybciej. To był pewien rodzaj dziecięcej ekscytacji w oczekiwaniu na gwiazdora. Przyciągało mnie niczym magnez, czułam, że tam spotka mnie coś co zmieni wszystko, co do tej pory czułam, o czym myślałam. Nie bałam się niczego, szłam w ufności, że wszystko co się wydarza, wydarza się dla mojego dobra. Przecież wszechświat nie ma na nas złego planu. Nie doszłam. Obudziłam się z lekkim rozczarowaniem, smutkiem ale zaraz za tym pojawiło się uczucie, że przecież droga jest ważna, a nie cel. Niech ten dzień się już skończy! Czekam na zaśniecie, może znowu tam pójdę.

Foto nr 64

Foto: Antoni Kreis

(…) Paweł Dusza

Hej chłopcy

Dajmy spokój

Chodźmy sobie polewać

Strzelmy niejednego

Bez zazdrości opowiedzmy

o swoich nowych

samochodach

Bez zawiści zachwyćmy się

żonami

kolegów

Hej chłopcy

Szkoda czasu

Lepiej zmarnujmy go

razem

na strzelaniu okiem

do nieznajomych

Okopmy się wspomnieniami

Młodzi byliśmy

Piękni

Hej chłopcy

Dosyć już

Dorzućmy do ognia

i siądźmy wkoło

Nieważne czy

śpiewać będziemy

za głośno

Mogą nas usłyszeć

Hej chłopcy

Bądźcie facetami

Katar może nas zabić

Odłóżmy to co

skaleczyć może wiecznie

Tak że w krzyżu

zaboli

Albo znajdą nas

pod niejednym pochyłym

na tym świecie.

Foto nr 62

Foto: Katarzyna Łukasik-Patoń

(…) Antoni Kreis

ZA CHWILĘ mnie powieszą

Już nie będzie mnie

Wrogowie się cieszą

Przyjaciół nie mam, nie!

ZA CHWILĘ gruby sznur

Na szyję włożą mi

Jedna krótka chwila

Potem już nie będzie nic…

Dziki tłum żądny krwi

Stoi w blasku słońca

Na horyzoncie lśni

Długa droga bez końca…

ZA CHWILĘ mnie powieszą…