Foto nr 21

Foto: Katarzyna Łukasik-Patoń

SERCE Kamil Gajda

Serce – narząd pompujący krew zaopatrzoną w tlen do naczyń krwionośnych. Jest
symbolem najwyższego wymiaru uczuć, ze względu na swą przeogromną wartość dla
podtrzymywania ludzkiego życia, choć nie jest odpowiedzialny za powstawanie
któregokolwiek z nich.
Serce jest organem przechodnim – można je dawać i zabierać, a nawet powtarzać ten
proces wielokrotnie. Oddanie serca niesie ze sobą szereg niekontrolowanych procesów
takich jak bezwzględna adoracja, oddanie, częściowe zaślepienie. Może wpływać na
poprawę komfortu życia zarówno obdarowanego jak i obdarowującego. W historii
wielokrotnie odnotowywano przypadki oddawania serca bez wzajemności. W fachowej
terminologii mówimy wówczas, iż “oddanie się nie przyjęło”, co może skutkować nawet
złamaniem organu. Złamanie serca jest dolegliwością niezwykle bolesną, a jego wyleczenie
może trwać od kilku do kilkunastu miesięcy. Niestety w procesie tym nie pomaga
farmakologia, choć doraźnie pomóc może rozcieńczony etanol.
W przypadku oddawania serca, szczególną uwagę należy zwrócić na niezwykle bezpieczną
formę tego zjawiska, jakim jest miłość agape. Ten rodzaj miłości, a więc i związana z nią
transplantacja narządu, jest bezinteresowna i nie wymaga odwzajemnienia, co praktycznie
niweluje ryzyko złamania czy zranienia serca. Ponadto, serce można rozszczepić i ofiarować
je kilku podmiotom. Niestety pomimo bezsprzecznych zalet, agape posiada również wady,
których obecność lub wartość można określić jedynie subiektywnie. Jedną ze wspomnianych
wad jest wręcz znikome wydzielanie endorfin w mózgu spowodowane brakiem fizyczności i
wzajemności, choć oczywiście zdarzają się wyjątki.
Serce jest narządem niezwykle skomplikowanym, który we współpracy z podkorowymi
obszarami mózgu, jest inicjatorem wielu procesów fizycznych, psychicznych, a nawet
metafizycznych, które mogą być różne w zależności od osobnika.

Foto nr 20

Foto: Paweł Dusza

(…) Beata Mendrek

Miałam kiedyś sąsiada, który grzecznie mówił dzień dobry. Uśmiechał się przy tym, jakby właśnie zaświeciło słońce. Pożyczał ode mnie cukier i oddawał zawsze z niespodzianką. Czasem odbierał moją pocztę. Czasem podlewał kwiatki na naszym wspólnym wielkim tarasie. Kiedy wychodził do sklepu, pytał, czy czegoś nie potrzebuję, a gdy ugotował coś wyjątkowego, nieśmiało częstował.
Nie chciał nic w zamian.
Czasem zaglądał w moje okna…
Był swego rodzaju Aniołem Stróżem. Dobrym duchem tego domu. Był tam zawsze, kiedy chciałam, żeby był.
Kiedyś zostawił kartkę w moich drzwiach. Na pięknym papierze ze starannie zapisanym adresem. Jego nowym adresem. Zadrżałam, poczułam ogromny niepokój. Nie chciałam w to uwierzyć. Odruchowo odwróciłam kartkę i przeczytałam drugą część wiadomości: WIESZ, ŻE JESTEM, NAWET JEŚLI MNIE NIE MA, TO JESTEM…

Foto nr 19

Foto: Jolanta Rycerska

(…) Dorota Stasikowska-Woźniak

Złamane skrzydła. Samotność. Rozpacz. Pustka. Czerń. Wisielec. Głowa. Sznur. Krzyż. On. Auschwitz. Niewiadoma. Ból.

Perspektywa. Droga. Samotność. Lasso. Wędrowiec. Pustka jesiennego pola.  Wiosna. Przygoda. Nadzieja. Przestrzeń. Stara kurtka. Kieszenie. Historia. Szmat czasu. Było. Kiedyś. Człowiek. Ciepło. Dom. Ptaki. Gniazdo. Miłość.

Foto nr 18

Foto: Łukasz Cyrus

KRESKI NA Jerzy Ciurlok

Delikatna jest

rzec można subtelna

granica pomiędzy

To nie twarda

równa kreska

liny linoskoczka

co przecina przestrzeń

Nie dzieli ani nie łączy

nieba na którego tle się rysuje

Starasz się po niej stąpać

ale to się nigdy nie udaje

Będąc pomiędzy w istocie

jesteś bardziej w

niż gdybyś był po

jednej albo drugiej

Bycie pomiędzy nie jest balansem

jak ruch linoskoczka na granicy

dzielącej życie od śmierci

Jest pewnością

doskonałością

Jednością tego jest

co po obu stronach

Foto nr 17

Foto: Kamil Gajda

(…) Beata Mendrek

Są takie miejsca, które z pozoru wydają się bezpieczne, spokojne.
Kraków, Lwów, Barcelona. Praga, Wiedeń, Berlin. Rzym, Madryt, Paryż, Strasburg. Bruksela, Londyn, Warszawa.
Są takie zakamarki, w których można się schować i poczuć dobrze, zapomnieć o zagrożeniu, o biedzie, chłodzie, nienawiści czy zwykłej, nie-ludzkiej nietolerancji.
Są miejsca, w których można pokarmić gołębie i jedynym zmartwieniem może być kończący się chleb w kieszeni. Można siedzieć i zapomnieć o wszystkim.
Tymczasem w tym cudownie wakacyjnym wielkomiejskim zgiełku majaczą idee, ważne słowa, manifesty. Majaczą cichutko, niezauważenie, nieśmiało, bez odpowiedniej siły przebicia. Ale są i to ważne… Paz Sim! Guerra Nao!

Foto nr 16

Foto: Katarzyna Janota

ŚWIT Mirosław Badura

Wraz z różowiejącym niebem zatrzymali samochód. Wysiedli z nadzieją, że ich telefoniczne aparaty uchwycą piękno budzącego się poranka. Wszyscy tylko nie on… Oddalił się niespiesznie. Wkładając ręce do kieszeni, przymknął oczy. Jego ciało smakowało rześkość świtu. Gdy dotknęło go ciepłu pierwszych promieni słońca, otworzył powieki i jego oczom okazała się wyczarowana w różowej poświacie kościelna wieża. Powoli na horyzoncie zaczęły rysować się dachy domów pobliskiego miasteczka. Słońce zaczęło spacer brukowanymi uliczkami. Chłonął to piękno całym sobą… Pomyślał „Dzięki Ci Panie za ten poranek, dzięki za to że jestem…”

Foto nr 15

Foto: Arkadiusz Ławrywianiec

POCAŁUNEK Sabina Waszut

– Tylko nie całuj!  Możesz dotknąć, pogłaskać, ale nie całuj. – Upomniała córeczkę, gdy szły do ukrzyżowanego. – To takie niehigienicznie. – Dodała, choć dwulatka nie zna jeszcze tak trudnych słów.

Przystanęła tuż obok, z troskliwym uśmiechem przyglądając się dziecku patrzącemu na zamknięte oczy zbawiciela.

Jej Wielkanoc nie była rozmodlona, nie była ani kościelna, ani Boska.

Jej Wielkanoc miał jasne włoski spięte wsuwkami w biedronki i pulchne paluszki, brudne jeszcze od plakatowej farbki, którą wspólnie ozdabiały pisanki, i nieco lepkie od czekolady. Pozwoliła zjeść córeczce całe uszy zajączka. W końcu są Święta.

Rozlało się wzruszenie. Ciepło wypełniło ją od odrostów na dawno niefarbowanych włosach (przy dziecku czas mknie tak szybko, że nie zażyła zapisać się do fryzjerki),  przez zmęczone ramiona (spacer do kościoła okazał się zbyt długi dla małych nóżek, a ona głupia, nie wzięła wózka), aż po siniaka na stopie (klocek leżał na środku podłogi, nadepnęła na niego,  gdy próbowała wyjść jak najciszej z dziecinnego pokoju, aby jeszcze przed snem zdążyć chwilę posiedzieć z mężem, napić się słodkiego wina i machnąć ręką na wszelkie porządki, których nie zrobili).

Jej Wielkanoc poszuka jutro prezentów poukrywanych nocą w kątach mieszkania, a potem nie pozwoli w spokoju napić się kawy, bo przecież nowa lalka chce się bawić.

Za oknem nic nie będzie zieleniało, nic nie będzie odradzało się do życia, bo znów sypnie śniegiem i deszczem i spacer stanie się niemożliwy.

– Do domku? – dziewczynka podniosła w górę rączkę, chwyciła ją i ruszyły niosąc się echem po rozmodlonej świątyni.

Jej Wielkanoc nie była kościelna ani Boska.

Jej Wielkanoc miała dziurki w policzkach po babce i jedno uszko nieco inne od drugiego po tacie.

Jej Wielkanoc nie była cudem, był życiem. Odrodzeniem.

Foto nr 14

Foto: Antoni Kreis

(…) Katarzyna Łukasik-Patoń

AhWolności

Najdroższa!

Mój kwiecie

TO Ciebie

pragnę najbardziej

w świecie

To Tobie

pomniki się stawiać

powinno

DLa Ciebie

hoNory, słodycze

i winO

Dla Ciebie

Najdroższa!

swój żywot poŚwięcę

Przy Tobie

Kochana!

do Stwórcy ulecę

Jak Ćma

Ku światłu

z wiarą i nadzieją

Po Ciebie

O Pani!

Gwieździstą pobiegnę aleją

Foto nr 13

Foto: Mirosław Badura

W PÓŁ DROGI Łukasz Cyrus

Przeszedłem pół drogi.
Ile mnie we mnie zostało na drugie pół?

Jestem w pół pełny czy pusty w pół?
Ile wiary, nadziei, miłości?

Przeszedłem pół drogi.
Czy ciągle przede mną jest drugie pół?

Foto nr 12

Foto: Kamil Gajda

(…) Paweł Dusza

obrażasz każdym

centymetrem ciała

które niesie

smutek

powinno zostać pożarte

czterogłowym smokiem

rozbite atomem

starte w pył

z którego powstało

obrażasz każdym

błyskiem spojrzenia

które niesie

smutek

powinno zostać stłumione

w najciemniejszym z cieni

lub zatopione słońcem

odarte z pewności

z której powstało

obrażasz każdą

czerwienią ust

która niesie

smutek

powinna być rozmazana

duszącą cię dłonią

lub zgryziona z lęku

wyssana soplem lodu

z którego powstała